Amsterdam heeft bijna 900.000 inwoners. Vrijwel allemaal mensen die, net als ik, een ontzettend grote waffel hebben en je precies kunnen vertellen hoe het er in deze stad aan toe zou moeten gaan. Maar als puntje bij paaltje komt en er écht iets aan de hand is, laat onze barmhartigheid ons soms weleens in de steek. Dan bellen we – zonder zelf in actie te komen – keer op keer de politie om een melding te maken van wat ons niet bevalt in de tevergeefse hoop dat zíj het dan wel zullen oplossen.
Zo loopt er al maandenlang een dakloze Duitse dame door de Jordaan, die angstaanjagend voor zich uit krijst. Het is niet eens een schreeuw om hulp; ze heeft naar verluidt een schizofrene stoornis. Bij de opvang schijnt er – vanwege corona – geen plaats voor haar te zijn en ze is daar ook niet bepaald welkom. ‘Bij deze mevrouw gilt de ene persoonlijkheid de andere voortdurend tot de orde, en ze zou hier iedereen alleen maar wakker houden’, zo is het mij verteld. ‘En trouwens: afgezien van de overlast die ze veroorzaakt is zij verder ongevaarlijk…’schreeuw schreeuw

Lees ook: De ‘doktoren’ van de Etos

En dus slaapt deze mevrouw in het Westerpark en schreeuwt zij in haar wakkere uren al sjokkend de hele buurt bij elkaar. Buurtbewoners smoezelen er voortdurend over en spreken er schande van. Ze wijzen naar haar, naar hun voorhoofd, roepen uit hun raam ‘dat ze haar bek moet houden’ en een ondernemer in de straat merkte met een blik vol afschuw op ‘dat hij haar het liefst met een pan op haar hoofd zou willen slaan’. Eerlijk is eerlijk: zelf doe ik ook geen moer, behalve dat ik er nu een verhaaltje over schrijf. Maar ondertussen laat ik iemand die duidelijk hulp nodig heeft ook maar gewoon schreeuwen in de woestijn. Een fascinerend gegeven. Waarom laten we nou juist in deze stad een hulpbehoevend iemand voorbijlopen, halen we onze schouders op, komen de middelvingers tevoorschijn en komt de ene na de andere melding binnen op 0900-8844? Het intrigeert mij mateloos dat we en masse aansluiten bij de beste stuurlui die aan wal staan.

Nu is het absoluut niet mijn bedoeling om belerend over te komen of om wie dan ook de maat te nemen, maar het zijn van die gedachten die ik niet kan ordenen als ik de dame in kwestie voorbij zie lopen. Zíj schreeuwt zich door het leven, terwijl ík onderweg naar de AH ben om een beker Ben & Jerry’s te halen. Is er nou niemand die soelaas kan bieden? Er is mij verteld dat de burgemeester op den duur haar bevoegdheid kan gebruiken om haar – als er maar vaak genoeg wordt geklaagd – de stad uit te zetten. Is er nou echt geen andere manier om dit probleem letterlijk en figuurlijk voor ons uit te schuiven? Wie pakt deze handschoen op? Of slaken we binnenkort een zucht van verlichting omdat ‘die schreeuwlelijk’ is opgekrast en zich voortaan door de straten van Köln of Antwerpen beweegt? Waar men ongetwijfeld ook de politie zal bellen om te klagen dat die ‘zwerfster uit Amsterdam die steeds ‘Hazes’ lijkt te roepen’ weer zo’n herrie maakt…

Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine

Zonnebril: Nike Vision
Opticien: Kat Optiek
Sweater: Supper
Cap: Mokum Made

Volg Martijn ook via Instagram @martijnvanstuyvenberg