Aysha de Groot: 'De Jordaan is het volkse kwijt'

Onder de artiestennaam Meis maakt Aysha de Groot prachtige kleine (Nederlandstalige) liedjes over grote onderwerpen. Mokum Magazine ontmoet de zangeres.

Wat heb jij met Amsterdam?

‘Amsterdam is de stad waarin ik op heel veel plekken heb gewoond. Ik ben geboren in de Jordaan, in de Boomstraat. Als kind speelde mijn leven zich grotendeels af in en rondom de Theo Thijssenschool en de Noorderspeeltuin. De Westerstraat en alles daaromheen voelt nog steeds als ‘thuis’. Aan de andere kant word ik er ook weleens verdrietig van als ik zie hoe deze buurt nu extreem wordt bezet door expats, yups en BN’ers. De Jordaan is het volkse kwijt. Waar mijn opa het pand waarin ik ben opgegroeid ooit contant op straat van iemand heeft gekocht, is het nu een onbetaalbare buurt geworden en dat vind ik heel jammer. Na het overlijden van mijn moeder zijn we verhuisd, maar op mijn zeventiende ben ik weer teruggegaan naar Amsterdam. Inmiddels woon ik alweer een tijdje in De Baarsjes, waar ik de charme van Amsterdam volledig heb teruggevonden.’

Waarom is Aysha de Groot – a.k.a. Meis – nog niet wereldberoemd in Nederland?

(lachend) ’Je bedoelt eigenlijk waarom ik nog geen Wikipedia pagina heb? Ik heb pas één EP uitgebracht en die heb ik niet met de intentie gemaakt om er in één klap heel bekend mee te worden. Ik ben meer het type dromer met de ambitie om bijvoorbeeld ooit een keer op een festival als Lowlands te staan. En wat bij mij ook aan de hand is, is dat ik muziek maak die ik wil maken en dat is niet het genre waar een grote markt voor is. Dat vind ik niet erg, want ik schrijf geen liedjes met in mijn achterhoofd het doel dat ze op de radio worden gedraaid.’

Daarmee kies je niet de makkelijk(st)e weg.

‘Dat is waar. Maar als ik de makkelijke weg zou kiezen, zou ik het mezelf uiteindelijk alleen maar moeilijk maken. Weet je wat het is? Ik wil gewoon liedjes uitbrengen die de moeite waard zijn.’

Als je jouw muziek beluistert, is het met vrijwel niemand te vergelijken. Hoe zou jij jouw muziekstijl omschrijven?

‘Ik ben wel degelijk door veel muzikanten geïnspireerd. Gek genoeg zijn dat geen Nederlandstalige artiesten. Bon Iver vind ik te gek, Phoebe Bridgers draai ik grijs en ik houd van muzikale powervrouwen, stoere chicks. St. Vincent is daar een goed voorbeeld van. Maar ook de muziek van Billy Eilish inspireert me. Tekstueel is dat het geval met boeken die geschreven zijn in een superduidelijke, bijna naïeve taal en een achterliggende diepere boodschap hebben. Beetje in de sfeer van Winnie de Poeh of Peter Pan. Maar als je mijn muziek écht in een genre wilt indelen, dan zeg ik toch: alternatief.’

Lees ook: LePrince: ‘Ik heb regelmatig een pak slaag gekregen’

Wanneer schreef jij je allereerste liedje?

‘Als kind schreef ik gedichtjes. Pas later, als tienermeisje, maakte ik op bestaande melodieën mijn eigen teksten. Maar mijn eerste nummer schreef ik tien jaar geleden, op mijn zeventiende. Engelstalig trouwens, ook om mezelf een beetje los te trekken van mijn familie legacy. Uiteindelijk vond ik dat liedje goed genoeg om in te sturen als auditie voor het Conservatorium.’

Veel kinderen zingen maar al te graag de hits van hun beroemde ouders en in jouw geval: grootvader. Jij doet dat niet. Bewust?

‘Roxeanne Hazes is voor mij een goed voorbeeld van iemand die haar eigen weg is ingeslagen. Zij doet alles op haar eigen naam, talent en smaak. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik de liedjes van mijn opa niet goed vind. Integendeel, hij maakt te gekke muziek, maar het is niet ík. Het zou zelfs heel ongepast voelen om toe te geven aan de mensen die vragen: ah toe, zing dat nummer effe! Als kind heb ik meegekregen dat je alles op eigen kracht moet doen en dat je het niet moet laten aanwaaien. En zéker geen gebruik moet maken van andere mensen. Om die reden heb ik ook nooit overwogen om mee te doen aan tv-programma’s als Idols of The Voice of Holland. Liever werk ik mezelf een slag in de rondte met alle liefde en passie die ik in me heb, terwijl ik er geen bakken met geld mee verdien.’

Waarom is er eigenlijk geen ayshadegroot.nl en noem je jezelf Meis?

‘Meis is mijn tweede naam. Ik vind het prettig dat het enerzijds autobiografisch is, terwijl het anderzijds ook net even een stapje is verwijderd van mijn familienaam. Om die reden heb ik ook twee Instagram accounts: als Aysha laat ik zien wat ik buiten de muziekwereld verder nog doe en Meis is echt mijn eigen, muzikale project.’

Ergens lazen we de fraaie omschrijving dat jij ‘kleine liedjes over grote onderwerpen’ maakt. Zie je dat zelf ook zo?

‘In mijn teksten schuw ik inderdaad de gevoelige, grotere thema’s niet. Ik heb bijvoorbeeld een liedje gemaakt over rouw. Op die manier kan ik al mijn – noem het maar even zo – trauma’s van de afgelopen zevenentwintig jaar verwerken. Van nature ben ik geneigd om zwaarmoedig naar bepaalde dingen te kijken en daarnaast zijn er in mijn jeugd heftige dingen gebeurd die voor een kind moeilijk zijn om te verwerken. Momenteel ben ik in therapie. Nu het stigma daar een beetje van af is, vind ik het belangrijk om in alle openheid te delen dat ik in een depressie zit. Ik ben van plan om hier binnenkort een podcast over te gaan maken, ook om verbintenis te met anderen te zoeken.’