Daar ik mijn hele werkende leven vrijwel altijd een kleine zelfstandige ben geweest, was daar nooit een kerstpakket bij inbegrepen. Een losse chocoladeletter zonder versiering? Nee, voor cadeautjes moest ik het toch het meest van de familie hebben. Vooral met Sinterklaas waren we hartelijk voor elkaar. Nooit dure cadeaus. Er was ook altijd een budget bepaald, zodat er nooit scheve gezichten waren.
Ik kreeg eens een kerstpakket van een heer, die eigenlijk met mij wilde trouwen. Maar hij was te laat, ik ging al trouwen met een heel leuke man. En toen heeft de versmade minnaar mij een heel gemeen kerstpakket ‘voor de armen’ gestuurd. Een zak grauwe erwten zat er in, een pak koffiebonen, een worst, een doosje schoensmeer en een flesje koperpoets. Het waren de magere jaren vijftig, wij moesten erg lachen.
Lees ook: Bewegen, bewegen, bewegen
In de jaren bij de krant viel ik ook buiten de kerstpakketten. Tot er eens een redacteur van de krant nieuwsgierig was en eens wilde weten hoe ik woonde. Dat wilde hij wel eens persoonlijk komen bekijken. Ik woonde toen ook al in Amsterdam, hij moest er toch helemaal voor uit Rotterdam komen. Die bracht mij een fles niet te zuipen witte wijn. Mijn keurig flatje kon amper zijn goedkeuring wegdragen. Maar wacht eens, in mijn kerstpakket zat ook een blikje ragout om kroketten mee te maken.
Toen ik dit jaar van Mokum Magazine een heus kerstpakket kreeg, met werkelijk allemaal lekkere dingen, ging ik van dit kerstpakket een beetje huppelen. ‘Oh, kijk. Zelfs een zakje paneermeel!’ Daar moet ik nog eens iets voor bedenken, wat ik daarmee ga klaarmaken. Ik zoek in mijn ijskast. Ja, een blikje met ragout. Ik ga aan de slag. Ik ga met dat blikje en de zak paneermeel nu de keuken in en dan zal ik u volgende week vertellen hoe dit culinair avontuur is verlopen.
