Heel soms typ ik uit verveling of nieuwsgierigheid weleens de naam in van een oud-klasgenoot waarna ik me rot schrik wat Google Afbeeldingen aan resultaten biedt. Gelukkig blijkt het in sommige gevallen om een naamgenoot te gaan van de échte klasgenoot naar wie ik op zoek was, maar veel vaker komt het voor dat mijn mond van verbazing openvalt. Wellicht is dat andersom ook het geval, maar wat slaat de tijd bij sommigen toch genadeloos toe. De chronische stress in combinatie met een langdurig slaaptekort of een verstoorde stofwisseling spatten meestal van het beeldscherm af. ‘Verras je partner weer eens met een carte blanche’, zou de goede raad van LINDA.nl voor deze mensen kunnen luiden. Een advies dat zeker ter harte kan worden genomen door Sharon Dijksma, onze wethouder Verkeer en Vervoer, Water en Luchtkwaliteit. Ik herinner me nog goed hoe ze aantrad als het jongste kamerlid ooit. Heel Nederland omarmde deze vrolijke, frisse en inspirerende verschijning en uiteindelijk bivakkeerde ze bijna 24 jaar lang op Het Binnenhof en was ze drie keer staatssecretaris. Na bijna een kwart eeuw zie ik haar weer vaak op mijn beeldscherm verschijnen, meestal als ze een interview geeft bij AT5. Ik denk dan altijd met veel respect aan hoe zij in de afgelopen jaren heeft gestreden om haar socialistische idealen te verwezenlijken. Na een LAT-relatie van vijfenwintig jaar (zij woonde in Den Haag, haar gezin in Enschede) werd ze jubelend naar een voor haar totaal onbekende stad gehaald. Nou ja, onbekend… ‘Ik ben dol op Amsterdam. Die stad is magisch. Ik kom er regelmatig, ook voor mijn werk. Heb er ook heel veel goede vrienden wonen. Nu zoek ik nog een huis’, riep ze opgewonden. Hoe fijn is het als je in een magische stad waar je vroeger weleens voor je werk kwam en waar veel vrienden wonen ineens voor wethoudertje mag spelen? En wat een opluchting moet het zijn geweest om na een kwart eeuw dan eindelijk het huisje-boompje-beestje principe te kunnen toepassen. Ondertussen een beetje wroeten in het vergunningenstelsel van de rederijen, af en toe eens wat parkeerplekjes schrappen, alle scootertjes met helm en al naar de rijbaan verbannen, dat soort werk. Alles lekker in de luwte. Geen zorgen meer dat heel Nederland meekijkt, maar lekker in je dagelijkse kloffie voor de lokale camera’s staan. En ja, ik weet dat het allemaal om de inhoud moet gaan en dat ze ongetwijfeld heel gelukkig is, maar mijn hemel: van die leuke en fanatieke Haagsche mevrouw naar de Sjofele Sharon uit Amsterdam is voor mij nog altijd een harde overgang. Alleen als ze een wedstrijdje met Annabel Nanninga is aangegaan wie er het foezeligst uitziet, vergeef ik haar onmiddellijk. Deze lullige bijrol in dit gemeentebestuur vol randdebielen past haar niet. Punt. Ik luid de noodklok van de Westertoren en roep de Beau Monde op om allereerst het imago van deze vergane PvdA-coryfee eens flink door Leco onder handen te laten nemen. Het lijkt nu net alsof ze bij windkracht 9 op haar elektrische fiets achter het Centraal Station is gefietst om nog even snel wat belerends te roepen. Pas als die dame onder dat verwaaide kapsel weer een beetje op die gezellige mevrouw Dijksma van weleer lijkt, ga ik weer luisteren naar haar aquathermische plannen, het idiote idee dat er ’s nachts niet meer gevaren mag worden op de grachten en alle overige malloterige uitspraken die ze verder nog doet. Sjofele Sharon in IAmsterdam Wonderland die zich als boerinneke van buut’n overal tegenaan bemoeit, valt niet te verteren. Ze is de enige inwoner van deze stad die hardop durfde te beweren dat ze in haar nopjes is als ze een scanauto ziet rondrijden. Scanauto’s! ‘Ik denk altijd als ik ze zie: goed zo!’, zei ze in een interview. Zouden de dames en heren in deze scanauto’s überhaupt weten wie die tuthola met dat gekke kapsel is?