Het is bijna niet meer voor te stellen. Er bestond ooit een limiet aan hoeveel buitenlanders de clubs mochten opstellen. En voor spelers die hun contract hadden uitgediend, moest indertijd een transfersom worden overgemaakt. Het was begrijpelijk dat FC Barcelona flink moest betalen toen een verontwaardigde Johan Cruijff (1973) uit zijn zevenjarige contract liep. Echter voor een contractvrije Marco van Basten diende AC Milan (1987) wel degelijk een transfersom af te tikken. Deze kromme constructie werd ruim een kwart eeuw geleden met het Bosman-arrest beëindigd. Afkoopsommen konden alleen worden gevraagd als spelers nog onder contract waren.
In deze baanbrekende periode waarin ook nog eens het vrije werkverkeer voor voetballers in Europa werd ingevoerd, leerde de voetbalwereld dat spelers in hun laatste contractjaar nagenoeg ‘waardeloos’ werden. Terwijl het Londense Arsenal elftallen met nul Engelsen het veld instuurde, liepen achtereenvolgens de Ajacieden Edgar Davids, Michael Reiziger, Patrick Kluivert en Winston Bogarde gratis de deur uit. Alle vier naar AC Milan dat later wél transfersommen voor hen incasseerde.
Deze revolutie op de transfermarkt heeft doelbewust de macht van de clubs verminderd en de positie van de spelers en hun zaakwaarnemers versterkt. Deze belangenbehartigers spelen de hoofdrol. Onderhandelden spelers vroeger zelf of namen ze hun broer, beste vriend of schoonvader mee, voetballers concentreren zich nu naar hun zeggen louter op hun vak. In microfoons en camera’s roepen ze van niets te weten en zich te melden als er nieuws is. De zaakwaarnemer is inmiddels een veredelde advocaat geworden. Hun argumenten voor vertrek of de voorwaarden voor een verlenging van het contract kun je ondertussen dromen.
Lees ook: Lelijk winnen
De Italiaanse Nederlander Mino Raiola is een fenomeen. Geen speler zal ooit een slecht woord over hem spreken. Wil je een transfer en een astronomische beloning, dan weten de jongens wie ze moeten bellen. De stal van Mino bestaat vooral uit aansprekende namen. Zijn reputatie en werkwijze snellen hem vooruit. Op het moment dat Matthijs de Ligt Juventus liet weten dat opeens Raiola zijn zaken ging doen, wisten de Italianen met welke eisen ze rekening moesten houden. In Turijn leverde Raiola Zlatan Ibrahimović af en bracht hij Paul Pogba naar Manchester United. Hij is er kind aan huis. Zo sleet hij op de laatste dag van de afgelopen zomertransferperiode (2021) het probleemkind van PSV – Mo Ihattaren – aan ‘De Oude Dame’ (de bijnaam van Juventus) dat hem onmiddellijk verhuurde aan Sampdoria.
In Amsterdam laten Noussair Mazraoui en Ryan Gravenberch zich door Mino vertegenwoordigen. De onderhandelingen lijken doodlopende wegen te zijn ingeslagen. Noussair is aan het einde van zijn contract. Ryan wil nog wel verlengen als hij de hoofdprijs gaat verdienen en voor een gelimiteerde transfersom weg kan; een typische Raiola-clausule waar Ihattaren niets meer mee te maken heeft. Hij verbrak de banden met de zaakwaarnemer toen hij moederziel alleen in Genua ongelukkig was en te zwaar werd. Mino, die trots alles regelde voor Zlatan, verloor kennelijk het zicht op dit buitengewone talent. Ihattaren (20) durfde op te zeggen en vond onderdak bij Ajax, dat zijn geluk niet op kan met deze uitdaging. Als hij écht weer aan het voetballen komt, is het ‘Methode Mo’.
Robert Leon
www.dutchfellow.wordpress.com
