Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn, maar dit gebeurt er als je er níet uitziet als een homo, laat staan zo klinkt

1
Omdat Vodafone tegenwoordig zo’n abonnement aanbiedt waarbij je met je hele gezin veel te veel GB’s mag verbruiken (en daarvoor nog veel meer mag betalen), belde ik de klantenservice om wat meer informatie in te winnen. Bij Vodafone krijg je dan altijd een meisje met een niet te ontcijferen Limburgs accent aan de lijn. Volgens mij doen ze dat expres, omdat je in je wanhoop dan overal maar ‘ja’ op zegt. Ze noemen ook consequent je achternaam bij elke vraag die ze stellen. ‘Aan hoeveel maansen zat u te daanken, meneer van Stuyvenbaaaarg?’ vroeg ze, terwijl ik in gedachten meezong met het nummer ’t Is Een Kwestie van Geduld, tot heel Holland Limburgs lult van Rowwen Heze. ‘Alleen ik en mijn partner’, antwoordde ik. ‘Aan uw vrouwwww is nog geen klant van Voedafoene?’ klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘Nee, mijn vrouw zit bij Kaaa Peeee Aaaaannnn!’

2
Ik sta bij de tramhalte voor mijn appartement – de Vodafone dame zou het een ‘traamhallltuh’ noemen – en er komt een stoere man op me afgelopen. Hij had iets weg van de ex van Barbie, en ik hield mijn tas (geen handtas!) in een reflex wat steviger vast. ‘Ken jij mijn vertelluh hoe ik het snelst bij WTC kom?’ Kennelijk keek ik hem iets te verbaasd aan, want hij gooide de uitleg er direct achteraan. ‘Ik ben ex-militair en ben door een mortier zo’n beetje half verlamd en aan één oog blind. Ik ken dat bordje niet goed lezen.’ Het was overduidelijk een Hagenees. ‘Leuk cappie hebbie op, woon je hier in de buurt?’ Ik wees ‘m aan waar ik woonde en ik las in het tekstballonnetje boven zijn hoofd dat hij vond dat ik het dik-voor-mekaar had. ‘Wat kost dat nou, zo’n appartementje hier, als ik vragen mag?’ Ik noemde het bedrag dat ik er ooit voor heb betaald en vertelde er om de een of andere reden ook maar bij dat ik een plekje in de parkeergarage heb. ‘En vervolgens ga je met de tram? Dan hebbie je vrouwtje zeker de auto meegegeven vanochtend?’

3
Ping [dat is een voornaam] van Chinees restaurant Lucky House in de Willemstraat staat erom bekend dat ze a) na één keer je voornaam weet en b) wil weten wie je partner is. ‘Jij komt altijd zelf afhalen, hè?’ zei ze. Ik knikte slechts. Toen mijn bestelling klaar was, probeerde ze het nog een keer. ‘Sambal erbij?’ Nee, dat hoefde ik niet. Wel kroepoek, graag. Ping liet zich niet uit het veld slaan: ‘Dan houdt jouw vrouw zeker van sambal, hè? Vorige keer wilde je wél sambal!’ Nee Ping, mijn vrouw is een scherp gekruid tiepje, maar ze houdt zeker níet van sambal…

Ik wens u een pittig weekend toe, ook namens mijn vrouw,

Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine