Mijn uitgesproken overbuurvrouw heeft de onhebbelijke karakterei- genschap dat ze overal wat van vindt. Op zich ben ik uit hetzelfde hout gesneden, maar anders dan zij heb ik geen illusie dat de directe omgeving van de Haarlemmerdijk met smart op mijn visie zit te wachten. Naarmate ik ouder word, probeer ik te vermijden dat ik me beklaag over het onvermijdelijke. Schoppen tegen het prikkeldraad is als water door een zeef gieten.
Vrijwel elke ochtend staat mijn uitgesproken overbuurvrouw voor mijn deur en als een inmiddels doorgewinterde Jordanees luister ik dan toch, vanaf 1-hoog, haar gesprekken af. Ik kan de zelfkwelling niet weerstaan om zo af en toe iemand bewust op te zoeken die ik het liefst de gracht in zou drijven. Met de snerpende stemhoogte van een decoupeerzaag jammerde ze deze week over Clean Up Day (‘Maatschappelijk initiatief? Me reet, het is allemaal marketing!’), de karakteristieke palmboom die moet verdwijnen op de Palmgracht (‘Allemaal machtsvertoon van de Gemeente Amsterdam!’) en de situatie in Israël en Palestina (‘Laat ze elkaar maar uitmoorden, de wereld kijkt toch alleen maar toe!’).
Lees ook: Mopperkont
Zonder dat ze het doorheeft, gooit ze steevast olie op het door haarzelf aangestoken vuur en weet ze de bijzondere prestatie neer te zetten dat haar gesprekspartners na enkele minuten uitloggen en om zich heen beginnen te kijken of er misschien nog iets boeienders gebeurt. Niet dat zij het doorheeft; ze blijft maar doorratelen. Bij mij levert ze meestal tips aan voor onderwerpen waar ik écht ‘even een stukkie over moet schrijven.’ Schijnheilig beloof ik steevast om de door haar aangedragen onderwerpen mee te nemen in de volgende redactievergadering.
‘Misschien moet je gewoon eens even een pittig stukkie over háár schrijven’, adviseerde één van de Mokum Magazine redacteuren. ‘Nee joh’, zei ik, ‘laat ik dat nou maar niet doen, want daar krijg ik hoogstwaarschijnlijk alleen maar gedonder mee!’
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
