Mijn paspoort was verlopen. We deden braaf alle handelingen om op het gemeentehuis van Amsterdam een nieuw paspoort te krijgen. Ondanks mijn leeftijd zag ik mijzelf nog wel eens, samen met mijn dochter, een reisje naar Parijs maken. Niet te ver en met de trein: daar droomde ik nog wel eens van. Wij lieten bij een bekende fotograaf een pasfoto maken, vulden alle vragen netjes in en maakten een afspraak op het Amsterdamse stadhuis. Een van mijn zoons ging met mij mee en zo wachtten wij rustig op onze beurt. Na het beantwoorden van alle vragen was daar het moment voor mijn vingerafdruk. Vingerafdruk? Mijn oude, door artrose gekromde, vingers lieten zich niet naar behoren afdrukken.
Met veel geduld van de vriendelijke mevrouw achter de balie wilde de afdruk van mijn vingers en duimen van beide handen niet lukken. Er werd een deskundige beambte voor assistentie geroepen, maar ondanks zijn expertise met vingerafdrukken en het insmeren van mijn vingertoppen met een soort witte crème lukte het pas na eindeloos lang proberen mijn vingertoppen iets van een noodzakelijke afdruk te laten produceren.
Lees ook: Blijf herinneringen maken
Met een zucht van verlichting van zowel de geduldige beambten als mijn eveneens geduldige zoon (om van mijn langzamerhand zenuwachtig bibberende vingertoppen maar te zwijgen) beëindigden wij de hele procedure. Mijn journalistieke ader begon te werken. Ik vroeg aan de mevrouw van de balie: ‘hoe vaak doet dit proces met oude handen zich voor?’ Zonder aarzelen antwoordde zij: ‘Wel zo’n acht keer per week, ongeveer!’
Ik wist genoeg. Acht keer per week. Dat is plusminus veertig keer per maand. Dat is dus een stukje vergrijzing in beeld. Veertig keer per maand afgevlakte vinger- en duimtoppen! Met de vergrijzing die in de nabije toekomst voor de deur staat, kunnen wij hier wel actie op inzetten. Met dank aan de vriendelijke en bereidwillige houding van het personeel aan de paspoortenbalie van de Amsterdamse gemeente!
