Ik ben van een leeftijd waarin ik vaak op stille middagen terugkijk op mijn lange leven. Vooral op de tijd dat mijn drie jongens klein waren, en ik meende dat ik uit de manier waarop zij handelden of zich lieten horen al kon opmaken wat hun talenten waren.
Zo gingen wij eens uiterst chique uit eten tijdens een wintersportvakantie, maar dreigden we niet toegelaten te worden tot het etablissement omdat de jongste twee met hun bergschoenen naar binnen wilden. Enige overredingskracht deed wonderen, en toen ik bij het verlaten van het restaurant per ongeluk honderd Zwitserse frank fooi gaf, stonden de obers in een haag te buigen als knipmessen. Buiten op de stoep moesten wij hier erg om lachen.
Achteraf, toen onze vakantiefoto’s werden afgedrukt en wij onszelf in een waanzinnige lachkramp op de foto zagen, een foto zo precies raak op dat kostelijke moment genomen door onze jongste zoon, wist ik met grote zekerheid dat we hier een blik kregen op het talent van de jongste. Altijd een scherpe blik voor het goede moment. Sindsdien neemt hij alle familiefoto’s.
Lees ook: Een dag vol wonderen
Mijn eerste zoon, dertien maanden oud, ging met ons mee uit wandelen in de wandelwagen. Bij een gezellig, zonnig terrasje gingen we zitten en haalden hem uit de wagen. We bestelden ijsjes en appelsap; hij genoot van het uitstapje. Hier werd vrolijke muziek gedraaid, mijn zoontje luisterde. En zie, op de jolige wals begon hij te wiegelen. Niet gewoon, nee, hij werd geïnspireerd door de driekwartsmaat. Hij volgde precies in de maat de muziek.
Nu begon er een vrolijke, vlugge foxtrot. En jawel, zoonlief danste met zijn kleine beentjes op de swingmuziek alsof hij niet eerst was meegevoerd door de straffe driekwartsmaat. Ik zal u verder niet vervelen met het vermogen van mijn peuter om toen al zo volkomen vanzelfsprekend het ritme van de muziek te volgen. Maar dames en heren, deze zoon werd een fantastische slagwerker, die ook nog eens fabelachtig de vibrafoon tot leven weet te brengen.
U zult mij wel een opschepperige, oude moeder vinden, maar mijn derde zoon zong als kleine jongen als een gitaar. Hoe dat klinkt? Dat klinkt een beetje als een poes die miauwend kopjes geeft. Ik genoot van al mijn muzikale kinderen. Wat minder leuk was, was de oorverdovende stilte toen ze alle drie het huis uitgingen.
