De kleinste drempel doet mij al aarzelen op stoepranden, voordat ik de stap naar de overkant durf te nemen, maar onder mijn vijf kinderen is er een, die vanaf zijn eerste stapjes hunkerde naar heuvels, bergjes, bergen, rotsen, kortom alles wat hoogte was wat zich verhief boven platvloers maakte zijn klimdrang los, wilde hij beklimmen. Tijdens onze eerste skiles won hij al een prijs. Het was duidelijk, klimmen zou zijn ding worden.
Verschillende vakanties in sneeuw- en bergachtig gebied kregen wij foto’s van dit klimkind. Hij stond dan in zijn eentje bij een paal op een berg, waarop de hoogte was aangegeven. Die hoogte steeg mee met zijn aantal verjaardagen. Ik deed dapper mee met de bewondering, hoewel ik die paal wel eens zag bewegen, dan hield ik mijn adem in en liet schietgebedjes los en deed verder wel mee met de algemene bewondering. Maar mijn hartje bibberde.
Lees ook: Verjaardag
Nu had dit klimkind dit jaar een vakantie geboekt op een gletsjer. Nou ja, niet op een gletsjer, maar er ging een kleine groep mannen onder leiding van een getrainde gids een gletsjer beklimmen. Ik zei verder niets maar ik moest erg denken aan dat jongetje in dat piepkleine sloepje in de gracht, in zijn eentje, met als tekst op de rand van de sloep: ‘moeders nachtmerrie’. Need I say more?
Na wat bloedstollende ervaringsverhalen over gletsjerspleten en andere huiveringwekkende avonturen, plus de verhalen over de geluiden die klonken tijdens het slapen met grote mannen in een kleine hut, voelde ik een feestelijke opluchting bij zijn veilige thuiskomst en het zien van de meesterlijke foto’s als bewijs van zijn avonturen, maar ook het verhaal, toen hij over zijn gevoelens vertelde bij het zien van de prachtige vergezichten (4153 m. hoogte) die hij had genoten, hebben mij verzoend met zijn unieke ervaring.
