Vallen is langzamerhand een soort specialiteit van mij geworden. Deze keer gleed ik uit boven een door iemand slordig geplaatste stofzuiger met slang, en ook een lang uitgerold snoer was een te grote uitdaging voor mijn wankel lichaam en zo lag ik in volle lengte uitgestrekt plat op de vloer. Ik had helaas niet mijn veiligheidsketting om, zodat ik in een soort tijgersluipgang mij voortbewoog op zoek naar een deurknop, waaraan ik mij kon ophijsen naar menselijk level.
Dankzij mijn dagelijkse training met Nederland in Beweging, waren mijn ophijsspieren flink ontwikkeld en kon ik mijn tocht naar de badkamer voortzetten. Behalve enkele kneuzingen was er ook een gaatje in mijn linkerbeen ontstaan, waaruit mijn bloed royaal stroomde. Ik werd bepleisterd en zo leefde ik verder. Tot dat kleine gaatje zich ontwikkelde tot een gemene ontsteking met enge rode strepen omhoog. Ik kreeg pillen voorgeschreven, die ik braaf innam. Maar in de nacht was de pijn zo heftig, dat ik de doktersdienst belde. Drukke lijn, acht wachtenden voor mij, ik besloot maar een beetje te slapen.
Lees ook: Ben ik te oud?
‘s Ochtends om acht uur belde ik de nachtdienst en prompt verscheen er een kundige arts, die mij onderzocht en een antibioticum voorschreef. ‘Vandaag met blote benen lopen en twee keer spoelen met schoon water’, klonk het advies.
De volgende drie dagen kwam er iedere dag een arts kijken hoe het gat en de oplopende rode plek zich gedroegen. Langzaam gaat het beter ik scharrel met mijn stok al weer wat rond.
En nu komt mijn punt; in dit land staan er altijd mensen goed opgeleid klaar om bij dit soort ongevallen ogenblikkelijk de juiste hulp te bieden. Ook ‘s nachts. Deze bejaarde gevallen vrouw dankt jullie allemaal, helpende handen van de Amsterdamse nachtdienst plus apotheek.