Patty Brard: ‘Ik had liever in de Dolly Dots gezeten’

Een geboren overlever, een succesvolle tv-ster en een gefrustreerde moeder tegelijk. Niets blijft onbesproken in het boek ‘Patty – de negen levens van Patty Brard’. Mokum Magazine sprak de openhartige 65-jarige presentatrice.

Hoe kijk jij tegen de Corona crisis aan?

‘Op dit moment zit ik in lockdown in mijn huis op Ibiza en het is allesbehalve een vakantie. Dit voelt als een verplichte opsluiting, wat het natuurlijk ook is. En ik bén al niet zo goed in verplichtingen! Wat ik als controlfreak ook een rotgevoel vind, is dat we totaal niet weten wat er komen gaat. Angst is je slechtste raadgever en ik kan natuurlijk ook worden doodgereden door een auto, maar ik vind het toch wel fijn om te weten waar ik aan toe ben.’

Welk gevoel overheerst na het verschijnen van je boek?

‘Allereerst moet ik de schrijvers Michel van Egmond en Antoinnette Scheulderman complimenteren. Zij hebben mijn levensverhaal zó opgeschreven dat ik tijdens het lezen bijna vergat dat het om míj ging. Voor alle duidelijkheid: het is geen biografie, maar een portret uit de pen van twee personen die 15 maanden lang op mijn lip hebben gezeten. Af en toe was het blóedirritant dat ze me voortdurend op een hoekje stonden te observeren en zelfs noteerden wat voor een sokken ik aanhad. Maar in die lange periode dat zij als mijn schaduw leefden, hebben ze wel een goed beeld van me gekregen. Dat is toch anders dan wanneer ik in een aantal interviews mijn verhaal vertel. Mijn verhaal is natuurlijk nooit compleet, maar het geeft wel goed weer wat er aan de hand is en in welke levensfase ik ben beland. Het gevoel dat ik had na het verschijnen van dit boek was vergelijkbaar met het moment dat ik voor het eerst in de Playboy stond en het niet aan mijn ouders durfde te vertellen. Toen ben ik ook een weekje naar Londen gegaan met de gedachte dat het wel over zou waaien, haha. Ik ben dus blij dat ik nu even op een berg zit en ik niet alle vlagen van meningen en compleet uit het verband gerukte koppen en quotes te horen krijg.’

Is het niet vervelend dat alles uit dit boek wordt opgerakeld en dat mensen je er voortdurend op aanspreken?

‘Als je mijn verhaal in één keer leest, schetst dat een ander beeld dan wat je er in de media over leest. Wat mij ontzettend fascineert, is dat er in de reality altijd weer een andere realiteit wordt geschetst die mensen op de één of andere manier dan weer niet meekrijgen. Over de reacties van collega’s maak ik me minder druk. Het is algemeen bekend dat mensen uit de showbizz weinig aan zelfreflectie doen. Verder kan ik er alleen nog maar over zeggen dat het op papier altijd harder overkomt dan wanneer je mijn gezicht erbij ziet. Soms is er zelfs maar weinig aan de hand. Neem bijvoorbeeld het verhaal over LUV, dat ik trouwens al duizend keer heb verteld. Dan geef ik dus uiteindelijk alleen maar aan dat het jarenlang een twee-tegen-één situatie is geweest in een meisjesgroep die uit drie karakters bestond. En dan is het nou eenmaal zo dat er altijd één de baas wil zijn. That’s it! Wat dat betreft had ik liever in de Dolly Dots gezeten, want dan had ik er waarschijnlijk minder vaak alleen voor gestaan. Ik logeerde altijd alleen op hotelkamers en dat was het enige wat ik er verder nog over kwijt wilde. Maar die meiden pakken dan alles aan om op te reageren, omdat ze die publiciteit kennelijk nog altijd bloedinteressant vinden. Wat ik ook nog even wil aangeven, is dat ik eigenlijk wel klaar was met dat hoofdstuk, maar dat het voor de schrijvers niet mogelijk was om het dan maar helemaal weg te laten in zo’n boek. En nu heb ik weer in Mokum Magazine gereageerd en let maar op: daar krijg je dan óók weer een reactie op!’

Lees ook: Patty Brard: ‘Jarenlang heb ik moeten aanhoren dat ik een vet varken ben’

Er zijn veel BN’ers die absoluut geen boek of biografie willen. Of zeggen: doe dat maar wanneer ik dood ben!

‘Bij mij is het allemaal een beetje anders gegaan dan gepland. Ik had in mijn hele leven nog nooit een feestje gegeven naar aanleiding van welke gelegenheid dan ook. Dat vind ik trouwens ook zonde van mijn geld. Maar ik dacht: ik word nu 65, moet ik dat nu ook voorbij laten gaan alsof er niets is gebeurd? Ik wilde één keer groots uitpakken en dan is het klaar. Want het is nogal wat dat je na zo’n leven überhaupt nog leeft op je vijfenzestigste en zo positief in het leven staat. Sprak zij, die tijdens dit interview margrietjes staat te plukken, haha.’

Maar 65 jaar is toch ook weer niet zo héél oud?

‘Ik vind het bijzonder dat ik na heel veel gedoe nog alles kan en dat ik nog werk heb en gezond ben. Ik vind het dan ook fijn om een keer te kunnen zeggen dat ik trots ben dat ik er nog ben, in plaats van te klagen over een faillissement dat me de hele tijd maar achtervolgt. Met dit boek laat ik zien dat je altijd overal uit kan komen.’

Is dat ook de samenvatting van dit boek?

‘Nee, dat is één van de samenvattingen. Daarom klopt het ook niet als je er maar één ding uithaalt. Als je in een nutshell een leuk boek wilt lezen in drie uurtjes, dan is mijn levensverhaal er een dat je zowel vrolijk maakt als ontroert. Het verhaal van mijn moeder valt bijvoorbeeld in die laatste categorie en maakt duidelijk dat oudere mensen nooit volmachten en pinpassen moeten weggeven. Je draait het nooit meer terug, tenzij je iemand als Bénédicte Ficq als advocaat hebt. Ik ben er nu vijf jaar mee bezig om mijn moeder uit haar isolement te halen nadat één iemand in de familie de macht heeft gegrepen. Dat is gewoon een heel schrijnend verhaal, maar wel een voor mij heel belangrijke gebeurtenis om naar buiten te brengen. Al is het ’t laatste wat ik doe: ik geef niet toe aan de intimidatie en de emotionele chantage van mijn zuster. Bovendien had ik het mezelf nooit vergeven als ik mijn moeder in haar eentje dood had laten gaan.’

Wanneer krijg je het nou eigenlijk écht aan de stok met Brard?

‘Als mij of de mensen die ik liefheb onrecht wordt aangedaan zonder dat we ons kunnen verdedigen, dan maak ik in het uiterste geval echt oorlog met je. Al moet ik er 3 bijbanen bij nemen om het te kunnen bekostigen: die strijd ga ik met je aan. Maar als er wordt geschreven dat ik oorlog zou hebben met de LUV-meiden haal ik mijn schouders op, want dat is helemaal niet zo. José zou zelfs nog op mijn verjaardag gekomen zijn en hop, ’s avonds zat ze weer met Marga bij RTL Boulevard. Dat is dus precies wat ik in het boek zeg: het is en blijft altijd twee tegen één en dat is prima. Ik maak me echt niet druk om dat soort onzinnig showbizgedreutel.’

En dan ben je ineens 65 jaar. De gemiddelde leeftijdsverwachting voor een vrouw in Nederland is 83. Ben jij bezig met dat soort statistieken?

‘Ja, zeker ook omdat ik iemand ben die haar hele leven lang niet echt op haar gezondheid heeft gelet. Of beter gezegd: wél op haar gezondheid heeft gelet, maar er daarnaast ook op los heeft geleefd. In de wetenschap dat ik nog achttien jaar zou mogen leven, wil ik een aantal dingen nog wel veilig stellen om rust in mijn kop te krijgen. Ik heb vaak financiële onrust gekend en dat was vervelend. Ik denk dus wel na over dingen als het opsplitsen van ons huis in Amstelveen om het te kunnen verhuren. Ik heb nog een contract voor vier jaar en dat geld is na drie keer zuchten ook weer op. Juist nu moet ik dus even heel goed nadenken over mijn financiële toekomst. Ik kan nog steeds niet leven zonder na te denken over morgen, maar dat is dan ook het enige. Naarmate ik ouder word, is morgen ver genoeg!’