We kennen haar allemaal: de keurige oudere dame die voor ons staat bij de kassa van de Albert Heijn en de rij ophoudt. Muntje voor muntje schraapt ze de laatste restjes van haar AOW uit een langwerpige portemonnee met daarin een foto van haar overleden echtgenoot en haar kleinkinderen. Ondertussen liggen haar boodschappen – een halve literpak Campina vanillevla en een AH Basic lasagne bolognese kant-en-klaarmaaltijd – al een paar minuten op haar te wachten. Achter mij staat een stel waarvan de vrouw snibbig opmerkt dat ze nou altijd voor de verkeerde rij kiest. De kassajuffrouw van de AH Haarlemmerdijk blijft geduldig en vriendelijk. ‘Hoeveel zei je nou ook alweer? Twee euro vijfentachtig, toch?’ Ze moet nog 10 cent bijleggen, maar ze kan niet zo goed zien of ze nou een muntstuk van tien of twintig eurocent heeft neergelegd. Dan verontschuldigt ze zich naar mij en gebruikt – ook onvermijdelijk bij ouderen – haar leeftijd als excuus. ‘Ja, het valt allemaal niet mee hoor jong, als je zeuvenentachtig bent.’ Deze generatie zegt nog ‘zeuvenentachtig’. Enigszins onhandig zeg ik dat ze vooral rustig aan moet doen. Op dat moment schieten er talloze gedachten door mijn hoofd. Eigenlijk zou ik haar boodschappen willen betalen, maar ik doe het niet. Ik staar naar iemand die in de euforie van haar boodschappenuitje overduidelijk op zoek is naar een alledaags gesprek. Terwijl het lijkt alsof Mevrouwtje Ongeduld achter mij nagenoeg is leeggelopen van het zuchten, komt het begrip ‘haast’ nergens in het woordenboek van de hoogbejaarde dame voor. Voor haar staat de wereld stil. Ze geniet van het laatste beetje aanspraak dat ze nog heeft. Ik gun haar een 3 gangen-diner in het Okura, in plaats van die ranzige magnetronmaaltijd – al denk ik dat ik deze Amsterdamse een groter plezier doe met een etentje bij De Zagerij. Ik wil haar trakteren op een ijsje van Jordino, zodat ze haar pakje vanillevla een andere keer kan uitlepelen. Ineens ben ik voor gratis openbaar vervoer voor ouderen, wil ik mijn baan opzeggen om in de zorg te gaan werken en kom ik op het idee om een boek te schrijven met de levensverhalen van oudere Amsterdammers van zeuvenentachtig. Maar in plaats daarvan reken ik mijn eigen boodschappen af en zeg ik tegen het meisje achter de kassa dat ik wat extra insectenplaatjes wil. ‘Voor háár’, fluister ik. Ik krijg er een heleboel en pass het stapeltje meteen door. Ze kijkt me aan als iemand die Winston Gerschtanowitz in de deuropening ziet staan. ‘Nou, wat vind ik dát nou aardig, wat zullen de kinderen bij mij in de buurt daar blij mee zijn. Bedankt hoor!’
‘Wilt u ook insectenplaatjes?’, vraagt de kassadame aan het ongeduldige stelletje achter me. De bitchy tante kijkt haar aan alsof ze door een wesp wordt gestoken. Ze heeft duidelijk nog nooit volgens het principe We Benne Op De Wereld Om Mekaar Te Helpen, Niewaar? geleefd. ‘Nee, dankjewel, wij hebben haast!’
Martijn van Stuyvenberg
Hoofdredacteur Mokum Magazine
Via Mokum Magazine krijg je je tweede kaartje gratis voor de Amsterdamse musical ’t Schaep met de 5 Pooten in DeLaMar Theater. Ga naar www.delamar.nl/mokum
